AB viert 50 jaar punk

In 2026 viert AB vijftig jaar punk: de allesverwoestende storm die in 1976 losbarstte en muziek, kunst en cultuur voorgoed veranderde. Dat jaar brachten The Ramones hun debuutplaat uit, verscheen het tijdloze Anarchy in the U.K. van Sex Pistols, lanceerde Sniffin’ Glue het DIY-fanzinetijdperk en vond Malcolm McLaren’s legendarische 100 Club Punk Special plaat, met onder andere The Clash, The Damned en Buzzcocks. 

Toen al was punk veel meer dan muziek: het was een creatieve explosie, een vuist in de lucht, een woedende uithaal naar de gevestigde orde, een wereldwijde onderstroom van verzet en vernieuwing. Punk gaf ruimte aan buitenstaanders, aan de marge. Punk was niet netjes, niet gepolijst, niet bedoeld om te behagen. Het was een rauwe echo van frustratie, van jongeren die hun plaats opeisten in een wereld die hen liever niet zag. Het was het geluid van vrijheid. Het schuurde, het was schreeuwend en eerlijk. 

Punk definieerde DIY. Terwijl de wereld draaide op disco en glitter, trok punk de stekker eruit en riep: ‘Do it yourself!’ Punk blies overal de grenzen op. Denk aan het revolutionaire debuutalbum Horses van Patti Smith, waarmee ze in 1975 een manifest voor een hele generatie schreef: “Jesus died for somebody’s sins, but not mine.” Met poëzie als mes en muziek als stormram zou deze generatie zichzelf heruitvinden. Punk werd een manier van leven, een verwerping van de maatschappij, een weigering om te plooien. En tegelijk ook een uitnodiging om na het afbreken opnieuw te beginnen, om radicale verandering uit te lokken. 

Vandaag, vijftig jaar later, zijn de jongeren van toen opgegroeid en is de wereld veranderd. Maar de geest van punk is nog steeds springlevend. Het genre blijft zichzelf heruitvinden, telkens weer, en weigert zich te laten inkapselen door commercie of nostalgie. Zelfs vandaag blijft het een uitlaatklep voor wie zich niet herkent in de regels, voor wie zich afzet tegen cynisme, apathie of ongelijkheid. Niet als stijl, maar als houding. Niet als genre, maar als besmettelijk concept. In de underground, op zolderkamers, in kelders, in kleine zalen en op digitale fora waar nieuwe rebellen hun stem vinden. 
 
Punk is geëvolueerd, maar nooit volwassen geworden. Gelukkig maar, want punk is geen genre, het is een manier van leven. 
Met Punk 50 eert AB het rijke verleden, het bruisende heden en de toekomst van punk. Verwacht filmscreenings, talks, boekvoorstellingen, workshops, een labelmarkt, take-overs door grassroots organisaties en vooral een snoeiharde line-up van concerten. Verwacht geen nostalgie, maar pure punkenergie: clubconcerten gecureerd door Stadskanker en Aurélie Poppins (Cocaine Piss), een minifestival ter ere van vijftig jaar The Kids en een avond die Feeding of the 5000 van Crass nieuw leven inblaast - luid, scherp en compromisloos. 

Punk 50 wordt geen nostalgiefeest. Het is een statement. Een herinnering dat kunst pas echt betekenis krijgt wanneer het iets durft kapotscheuren. Dat imperfectie een kracht is. Dat ruis soms meer zegt dan stilte. Het is een viering van vijftig jaar chaos, vrijheid en onvervalste expressie. Niet met een museum aan archiefbeelden, maar een moshpit aan tegencultuur.