Met Punk 50 viert AB vijftig jaar chaos, vrijheid en onvervalste expressie. We eren het rijke verleden, het bruisende heden en de toekomst van punk met expo’s, films, talks, een zinemarkt én een snoeiharde line-up van internationale iconen, Belgische legendes en de nieuwe generatie punkmuzikanten.

Volgens The Guardian waren ze “musically, artistically and politically the most extreme band to emerge from the initial wave of punk”. Hun naam ontleenden ze uit de song Ziggy Stardust waarin David Bowie zong: “The kids were just crass”.

Crass schreeuwde niet alleen dat ze DIY (Do It Yourself) waren - ze handelden er ook naar. Zo hadden ze hun eigen community (Dial House in Essex, VK), runden ze hun eigen platenlabel (Crass Records) en ontwierpen ze hun eigen, inmiddels iconische platenhoezen. Met hun song Punk Is Dead sneerden ze naar Sex Pistols en The Clash, die al snel hun ziel verkochten aan major record labels.

Hun klassiekers The Feeding of the 5000 (1978) en Stations of the Crass (1979) klinken nog steeds hondsbrutaal alsook brandend actueel. De ziel van Crass leeft bovendien volop door in bands als pakweg Sleaford Mods. Ook Björk draagt hen op handen, al was het maar omdat Crass de eerste twee albums van haar band Kükl op Crass Records uitbracht. The Guardian: “The legacy of the band is undoubtedly all around, be it in the existence of a vegetarian food selection at your local supermarket or the stencilled artwork of Banksy.”

Speciaal voor AB herneemt Crass-frontman Steve Ignorant hun inmiddels klassieke debuut The Feeding of the 5000. Het album - met daarop vele Crass-klassiekers als Do They Owe Us A Living?, Banned From The Roxy en Punk Is Dead - was controversieel nog voor het op de markt kwam. De openingstrack Asylum - met die knipoog naar Patti Smith’s Gloria middels de zin “Jesus died for his own sins / Not mine” - werd destijds door werknemers van de platenperserij namelijk als godslasterlijk beschouwd, waarop men weigerde de plaat te persen.

De albumtitel was een knipoog naar het befaamde verhaal uit het Nieuwe Testament, waarin Jezus vijfduizend mensen voedde met twee vissen en vijf broden. Crass-drummer en oprichter Penny Rimbaud had zijn eigen versie: "We named the album The Feeding of The Five Thousand because 5,000 was the minimum number that we could get pressed, some 4900 more than we thought we'd sell.”

Gezien het album - bestaande uit achttien tracks met een gemiddelde duur van niet eens twee minuten - afklokt op 32 minuten, zal Crass-frontman Steve Ignorant de set verder uitbreiden met songs uit het rijke Crass-oeuvre.

Taqbir (MA)

AB was zo onder de indruk van de in 2021 verschenen debuut-EP Victory Belongs To Those Who Fight For A Right Cause van de Marokkaanse punkband Taqbir, dat ze in 2023 op ons driedaags BRDCST-festival zowaar elke dag mochten aantreden. Hun live-energie werd door The Wire nog het meest accuraat omschreven als “a blast of compressed rage” of als een muzikale splijtzwam te situeren tussen Cocaine Piss, The Slits, X-Ray Spex en Haram.

Taqbir trekt dan ook hard van leer: “By pushing their anger towards the sexism, homophobia and racism that lingers like a dark, poisonous fog around Moroccan culture, Taqbir play a very dangerous game. They are putting themselves on the frontline, risking potential imprisonment, death threats and more, just to escape the cultural prison they’ve grown up in”, volgens The Quietus.

Frontvrouw Noa én haar band traden in het verleden steeds gesluierd op om hun identiteit te verhullen. Nadat ze op tour ging met New Yorkse geestesgenoten van Haram - zanger Nader Habibi zingt eveneens in het Arabisch - wierp ze dat juk (deels) van zich af.

Inmiddels speelde Taqbir op prestigieuze festivals als Le Guess Who? (NL), Roskilde (DK) en Supersonic (VK). De line-up delen met Crass is voor hen een hele eer. Nao: ''I remember the first time I heard Reality Asylum by Crass - it woke something inside me. I thought, “Hell yeah, they don’t give a damn, so why should I?” Playing with them at AB - the venue we’ve played at the most - feels like reconnecting with that feeling again. Not to sound pretentious, but I honestly think we’re the perfect match.''

Club Brat (VK)

Steve Ignorant omschrijft Club Brat - een vijftal met een spreidstand tussen Bristol en Londen - als “inspiring, entrancing and unstoppable”. Dat ze met eertijds Fugazi-producer Don Zientara in zee gingen en samenwerkten met Bob Weston (Shellac), noemen wij alvast overtuigende credentials. Zelf verwijst de band naar Fugazi, IDLES, Pixies en drum ’n’ bass (!) als hun invloeden.

Nog een mooie quote die we op het wereldwijde web lazen: “Club Brat is a high-intensity punk band fusing jagged guitars, bass-heavy dissonance, and volatile rhythmic urgency. What defines them is their urgency: raw and confrontational.”