Domino wordt eerbaar ten grave gedragen. Maar krijgt tevens een eervolle start met zijn nieuwe geesteskind en reeks The Art Of Noise voor meteen een uitverkochte AB Club. Of ook: over trots en ontdekkingsdrang.

Een herboren Mr. González.

Als we de zaal induiken, lopen we meteen de aimabele José González tegen het lijf. “Hey José, how are you?” Ik vraag het niet zomaar uit beleefdheid, maar eerder uit bezorgdheid. Door oververmoeidheid heeft José namelijk zijn geplande Europese voorjaarstournee moeten annuleren met zijn band Junip. Daar maakte hij afgelopen jaar te AB nog danig indruk mee. “Yep, I’m much better now. I just had to cancel that tour - against my will - to get some time off and for myself.” Ik besef plots dat José hier nog nooit in één en dezelfde constellatie heeft gestaan. Eerst met zijn reguliere band, dan met Junip en nu met 20-koppig orkest. Het zegt veel over de artistieke zoektocht van de man. Domino was dan ook gewoon moreel verplicht om mee in te tekenen op deze tour, want deze was eenmalig.

Als ik in de backstage gangen een aantal strijkers tegen het lijf loop, neem ik even polshoogte. “Gaan jullie niet triestig zijn als dit unieke project over is?” “Oh neen! Wij nemen elke show op van deze tournee – niet minder dan 21 - en gaan dan meteen de studio in om samen een album op te nemen. Daarna gaan we zeker opnieuw op tourn als the right moment daar is.” Cool! Wij zijn alvast fan. Want de pracht die we die avond zagen, greep ons meteen bij de keel.

The Art Of Noise.

Wat me altijd opvalt, is dat de grootste muzikale lawaaimakers, vaak de meest terug getrokken, ja zelfs liefste mensen zijn. Kijk naar Merzbow, de Japanse noisegod die de eer heeft de laatste noten van het Dominofestival uit te boxen te laten knallen. Merzbow is zéér rustig en niet meteen spraakzaam. Ik weet uit ervaring – mijn trip naar Japan in ‘07 - dat Japanners het vooral moeilijk hebben om Engels te praten omdat ze vooral geen fouten willen maken. Wat dat is voor hen publiekelijk afgaan. Dan trachten we het even schriftelijk. “Hey Akita, als we de kersverse reeks The Art of Noise verder zetten, wie moeten we dan volgens jou uitnodigen?” Hij pakt pen en papier aan en zegt: “I need time”. Uiteraard. Toch wel een tip voor jou : “You should check out Liturgy, they are an amazing black metal band from Brooklyn. “Ok.” En knikt. Een kwartier later blijkt hij mijn raad op te volgen en kijkt de hele show uit. Merzbow knikt naar me met een blik die zegt dat hij danig onder de indruk is. Zo ook wij op ons beurt op zijn set. Vooral één instrument trekt de aandacht: een kleine gong met daarover een aantal ressorts gespannen. Na afloop willen een aantal fans een handtekening scoren, maar Merzbow’s blik zegt dat ik hem zo snel mogelijk naar de backstage moet escorteren. Daar duwt hij me nog snel het beloofde lijstje in mijn handen met zijn top drie:

1. Keiji Haino
2. Hair Stylistics
3. Akira Sakata

Over Transcendental Black Metal en Black Metal Symposium.

Voor Liturgy hebben we uitermate veel respect. We zagen de band in slechte omstandigheden op SXSW, hoorden hun nieuwe straffe album en lazen een intrigerend interview in Gonzo Circus dat we toch twee maal opnieuw moesten lezen. Wat me opvalt is dat frontman Hunter Hunt-Hendrix (die naam!) een uitermate lieve man is. Hij luistert en is vooral begeesterd met zijn vak dat hij zéér serieus neemt. Na amper 1 minuut zitten we in heerlijke black metal verhalen verdiept. Over het imposante Portal uit Australië (die mijters!). Over een black metal tour die ik onlangs in Oslo heb gedaan (HHH: “We speelden onlangs in Olso en die wou ik ook doen”) en over het tegenstrijdige feit dat Euronymous (Mayhem) en Count Grishnackh (Burzum) dit soort tours nooit gewild zouden hebben. Ik vertel hem in Helvete te zijn geweest (wijlen de black metal shop van Euronymous, nu een koffieshop) en de plaats waar Euronymous vermoord is. Ik vertel hem tevens dat het Noorse National Museum een offer heeft gedaan van 50.000 euro op de objecten (de doodsbrief van Euronymous, halskettingen, Helvete newsletters,…) in Nosebleed ter bewaring van het Noorse erfgoed. De shop weigerde.

Tijd voor manifesten. Hunter Hunt-Hendrix schreef onlangs zijn manifest Transcendental Black Metal. A Vision Of Apocalyptic Humanism. Een 15 pagina tellend pamflet hoe volgens hem black metal moet klinken. Ik geef hem mijn manifest: Meow: A Manifesto for the exhibition of cat sleeves. Hij lacht hartelijk, maar lijkt tevens geïntrigeerd. Ver zal ik er niet mee geraken buiten een aantal tentoonstellingen. Hij wel, want hij toert worldwide en trad zelfs als spreker aan op het vorig jaar gehouden Black Metal Theory Symposium. Respect! Later op de avond zet Liturgy een splinterbom van een set neer. Iedereen is onder de indruk.

Oja, Hunter Hunt-Hendrix: welke bands moeten we volgens jou nog ontdekken? Hij neemt even de tijd en schrijft op zijn backstage pas volgende namen:

1. Krallice
2. Child Abuse
3. Extra Life

Triestig of trots?

Zijn we triestig? Eerlijk: slechts een streepje. Maar vooral trots. Op het verleden. Op de acts die zichzelf bewezen hebben naar de toekomst toe en op het feit dat er bijgevolg de juiste artistieke keuzes gemaakt werden. Trots omdat Domino – hopelijk – als inspirerend festival zal herinnerd worden. Maar vooral dat we het einde vooral niet onbezonnen aangepakt hebben. Dat zou respectloos zijn naar zowel de vele bezoekers als naar de artiesten toe. Geen mooier einde, dan een einde dat overliep in een startmoment ofte: de geboorte van de kersverse nieuwe reeks The Art Of Noise. Ook Silence Is Sexy, Autumn Falls en An evening curated by The Wire staan alreeds te dringen… Om onszelf even te citeren: “U hoort nog van ons!”

Damn, Domino heeft onze ontdekkingshonger alweer danig aangescherpt. Het black metal manifest van Hunter Hunt-Hendix wacht om gelezen te worden. Net als die Autechre 5-cd Box ‘EPS 1991-2002’ box die gehoord wil worden en aanstaande zaterdag is het alweer Record Store Day. Niet vergeten!