Als er al iets bestaat dat Borokov Borokovs formule kan worden genoemd, is die waarschijnlijk uit volgend citaat te distilleren: “Wij maken in de eerste plaats muziek waar we zelf op willen dansen. Ook wanneer de muziek in kwestie niet meteen als dansmuziek klinkt.”

Het resultaat daarvan kan bijvoorbeeld lijken op hoekige synthpop, op arbeidsongeschikte Hi-NRG krauttrock met dubbele ‘t’, bovenfreudiaanse elektrapunk, acid house met verjaardagsthema, no no wave, een polyfone paniekaanval of meertalige klaagzang. 

Alsof de band met iedere track een nieuwe kans aangrijpt om uit de omklemming van het eigen keurslijf los te walsen, weliswaar zonder garantie op succes. Hun eerste drumcomputer vonden ze trouwens op een vuilnisbelt in Borsbeek.