Waarom liep de concertzaal van AB vol voor de gypsy band Taraf de Haïdouks terwijl het Noorse The Low Frequency In Stereo amper de Club gevuld kreeg? Misschien omdat er bij hen geen 25 man aan te pas kwam, want aan hun avontuurlijke indierock met ballen viel het niet te wijten.

Zonde dat de oversteek van het geïsoleerde Noorwegen naar Centraal-Europa zo moeizaam lijkt, want afgelopen zondag schitterden enkele pareltjes die quasi onbekend zijn in België. Misschien omdat we het wel al eens eerder gehoord hebben, zoals The Megaphonic Thrift sterk naar Sonic Youth ruikt, of omdat we er zelf ook zo één hebben, want Silje Nes is een beetje de Amatorski van het Noorden.

De opeenvolging van bands was erop gericht je bij het nekvel te grijpen. Het voorgerechtje van Sven Ove Toft was een ondoordringbare plak noise die als een stevige rukwind je hoofd ontruimde zodat je erna heerlijk kon wegdommelen bij het lieflijke Silje Nes. De Noorse schone bracht met haar gitaar ingetogen en zweverige songs die spaarzaam werden aangekleed met viool en drum. Het kabbelende riviertje ontaardde bij tijden in een woeste stroom om het publiek uit een gelukzalige roes wakker te schudden.

The Megaphonic Thrift balde een forse vuist en haalde stevig uit met hun rusteloze noise-rock. Vlijmscherpe riffs en bombastische drums bliezen het publiek omver, gitaren werden gefolterd en Sven Ove Toft deed er nog een schepje noise bovenop. Zijn gitaar moest er op het eind zelfs aan geloven.

The Low Frequency In Stereo stuurde de avond naar haar apotheose met een stijl die zich nog het makkelijst als avontuurlijk laat benoemen. Uit de kluiten gewassen indierock doorspekt met jazz en zelfs een toefje funk, catchy vocals en keyboards in uitgesponnen nummers gegoten; en dat alles strak als een babyvelletje. De oren tuitten nog lang na, maar dat namen we er met plezier bij.

Maarten Delbeke
Norway Now reporter