Wim Mertens vindt zijn roots in de school van de Amerikaanse minimale muziek. In 1980, het jaar dat zijn debuut ‘For Amusement Only’ uitkwam, verscheen zijn boek American Minimal Music waar hij het werk van de Amerikaanse komponisten Terry Riley, La Monte Young, Steve Reich en Philip Glass onder de loep neemt. In die tijd zet hij zich af tegen de partituur als kunstwerk of de score als visueel object op zich. (cfr. bepaalde partituren van o.m. Xenakis, Cage en Stockhausen). Mertens zelf gaat op zoek naar een muzikale praxis waarbij de partituur enkel als aanzet fungeert, niet langer het rationele centraal stelt en waarbij het muzikaal-affektieve niet genegeerd wordt. Sterker, het is de zang zelf die structuur aan de komposities geeft.Wim Mertens kreeg eerder internationale erkenning dan succes in eigen land. Zo toerde hij begin jaren ‘80 reeds in Italië, Japan en Griekenland, nog voor hij in eigen land voor het eerst in onze eigen AB optrad (dat was pas in ‘89). In Spanje, Italië, Portugal, Griekenland maar ook in Mexico is de muziek van Wim Mertens inmiddels immens populair.
Afgelopen najaar verscheen in het toonaangevende Britse maandblad The Wire een special van 6 pagina's over Wim Mertens' werk naar aanleiding van een Londen's concert. Hierin lauwert men o.m. Mertens' zang als “a passionate countertenor voice in the same vocal ballpark as Sigur Rós that connect very emotionally with large audiences.”