Over de terugkeer van de Dominomus, de frozen shoulder, loge-hopping en Mogwai-watjes…
De terugkeer van de Dominomus
Herinnert u zich nog de Domino-mus die werd doodgeschoten tijdens de voorbereidingen van Domino Day in ’05 in Nederland? De arme mus was de reusachtige hal waar Domino Day zou plaats vinden, binnen gevlogen via een onbewaakt raampje en stootte per ongeluk 1 – slechts één - dominosteentje om. Er volgden er echter 22.999. Bummer voor de slecht gezinde organisatoren, maar ook een bummer voor de mus die het bekocht met een kogel… Maar daardoor wél (wereld)beroemd werd. En die mus is nu ook vereeuwigd op een heuse collectors item, meer bepaald een Domino-T-shirt. Dank u collegae! En voor de lezer: die collectors item moet u vooral zéér letterlijk nemen, want hij is zo limited als in ‘45 exemplaren’.
Drukke dag overigens, niet alleen ’s avonds, maar alreeds op de middag, waar ik de kans krijg om te gaan lunchen met een vroegere held van me: Gavin Friday, wijlen frontman van de Virgin Prunes. Als zijn oog valt op het programma gaat het gesprek reeds snel over zijn tijdsgenoot Blixa Bargeld. “He’s the most underrated gitarist of his generation.” Klopt. Al snel komen dronkemansverhalen verhalen tussen hem en Blixa naar boven. Hij wil ook meteen alles weten over ANBB. “I have to buy the album ‘Mimikry’ right away.” Gavin – een rabiate spraakwaterval - moet je vooral laten vertellen. Maar toch wil ik nog even weten hoe zijn concert was in Carnegie Hall in ’09 toen zowel U2, Lady Gaga, Rufus Wainwright, Antony, John Zorn en Lou Reed een eerbetoon aan hem brachten. “Vooral toen Reed en Zorn een stuk ‘Metal Machine Music’ brachten, werd het heel intens”. Ah, die stonden hier ook tijdens Domino afgelopen jaar! We laten Gavin nog even de zaal zien (hij wordt zot - als die hard Brel-fan – als ik hem vertel dat Jacques Brel hier eertijds dagen na elkaar stond) en is more than happy to come back met zijn nieuwe album ‘Catholic’.
Loge-hopping.
Tijd om aan de Domino dagtaak te beginnen. Ik wandel de loge van Dan Deacon binnen. “Hey, what happened with your arm?” vraagt hij me meteen. Met zijn veel te grote bril ziet hij er extreem grappig uit. “Bummer: ik zit met een ‘frozen shoulder’. Blah blah. Vooral pijn”. “Aaarghh, ik heb ook veel last van mijn schouder, verzorg je my friend and say hello from me to the drummer of Liturgy tomorrow.” Ah, een kennis? “No, he’s the drummer in my band too when I’m not playing solo.” Doen we uiteraard. En die Dan Deacon? Die zou later die avond nog vele fans maken…
Daniel Lopatin aka Oneohtrix Point Never herkent ons meteen als we naar hem toe stappen. Hij stond hier dan ook eind ’10 op het podium van de AB Club te schitteren. Inmiddels is er wel wat veranderd en maakt hij mooie sier. Dra lanceert zijn andere band Games - ondertussen heetten ze Ford & Lopatin - het label Software om hun eigen releases onderdak te bieden. Tja, tracht dat maar eens te googlen: ‘Software en Games’. Komt nooit goed. Na OPN’s doorbraak plaat ‘Returnal’ – de titeltrack is inmiddels herwerkt door Anthony – was ik al een tijd op zoek naar dubbellaar ‘Rifts’ die al flinke tijd sold out was. “Hey man, I finally found the album in Oslo when I was there for the by:Larm festival”. “Wow, you went to Oslo for that?” Niet echt, maar… “… that makes ‘Rifts’ a very expensive CD for you man. But I’ve got to tell you: we’re re-releasing it”. En lacht. Muzikantenhumor: het blijft een vak apart.
Mogwai-watjes.
Even de loge van headliners Battles binnen springen en ik krijg meteen een vraag op mijn bord: “Hey man why are you ending the Domino festival? It’s a shame!” Ik doe mijn uitleg en al snel komt het Domino verleden – Battles speelde hier voor het eerst in ’06 – naar boven. Hun tourmanager kwam hier ooit met noise Goden Wolf Eyes en zegt dat de band die show nooit zal vergeten. Ze speelden voor een uitverkochte main hall als een van de vele openers voor Mogwai. “Wolf Eyes vond het heerlijk te zien dat het publiek er niets van begreep en de Mogwai-fans tot watjes herleidde!” Inderdaad.
BROEDERLIJKE BREAK. Nog een stilistisch mooi moment: op een bepaald moment zien we zowel OPN, Battles en Dan Deacon aan één tafel samen zitten verbroederen. Kijk daar houden we nu van. Of word ik gewoon week op de voorlaatste Domino-dag? EINDE BROEDERLIJKE BREAK.
Nog één band moet ik even aan de tand voelen. Het hotte Factory Floor is net hun apparatuur aan het opstellen op het podium als ik de club binnen kom. De band is zeer kieskeurig als het op optredens aankomt. Zo kozen ze onlangs voor ATP alsook voor een gig met Portishead. Deze jongen dus vereerd door hun keuze. “Hey thank you for coming and the fact that you wanted to play on this festival”. “We’ll that’s a misunderstanding, we’d love to play as much as possible.” “Ja hallo! Ik zocht wel naar een complimentje hé”!
Een paar uur later zou het dak er van de club afgaan tijdens Factory Floor. Heb ik van horen zeggen. Een frozen shoulder legt een pijnbeslag op mijn laten en doen en de bedstee schreeuwt me toe. Tijd dus om op de laden voor de finale dag… En wat voor één. Wedden?
