Berchem station, woensdagmiddernacht, een oude kennis vraagt me hoe het met de AB gaat. Geweldig, zeg ik, net sterretjes gescoord in een internationaal vaktijdschrift en zonet nog Indochine gezien. “Indo-wie?” repliceert hij, “De remake van de film?” Nee nee, Indochine is een franse groep waar amper een kat in Vlaanderen van wakker ligt, maar heel Wallonië storm voor loopt. Eentje die met vingers in de neus 6 keer(!) Vorst Nationaal doet vollopen en het Stade de France méér dan een jaar op voorhand uitverkoopt. (80.000 tickets!)
“En die stonden in de AB?” Yep, de AB nodigt namelijk graag de hele wereld uit maar het moet wel heel lang geleden zijn dat er nog zoveel commotie was rond de ticketverkoop van een concert. Haatmails, dreigtelefoons, misnoegde fans,... ze waren twee dagen lang talk of the town in AB city.
Woensdagochtend stelden we ons zelfs nog luidop de vraag welk equivalent aan nederlandstalige of angelsaksische kant dit kan beantwoorden. We bleven het antwoord schuldig. 36 Uur (!) voor de eerste noot weerklonk zaten er namelijk al fans voor de deur. Wat bezielt deze franstalige medebelgen?
Samengeklit op kartonnen borden en gewikkeld in goudkleurige folie, brachten ze de nacht in vrieskoude door om hun helden vanop de eerste rij te kunnen aanschouwen. Of beter gezegd: held.
Indochine heeft namelijk een frontman, Nicola Sirkis, die drinkt uit de beker van de eeuwige jeugd. Sinds de oprichting van de band (in 1981!) en 11 albums verder lijkt hij nog steeds een jonge adonis die intussen enkele generaties bekoort. De liefde van én voor de fans: Één handgebaar en de ganse AB neemt z’n zangpartijen over. Een kolkende massa, tranen van ontroering, de massahysterie nabij, honderden oplichtende GSM’s en een zangfeest van heb ik jou daar. Ver boven de 100 decibel Joke ! En temidden dat festijn: ondertekende, nochthans een muziekliefhebber, die op een flard van een cover (“you spin me 'round” van Dead or Alive) geen één song of frase (her)kende. Where did we go wrong? We stonden erbij en keken ernaar...
Intussen bespeelde Sirkis L’Ancienne Belgique alsof het gans La Belgique betrof. Van de vieze zwarte markt praktijken (op tickets werden honderden euros geboden) leek Sirkis zich wel bewust, getuige z’n uitspraak “On va niquer le marché noire” waarop een iets te enthousiaste waalse fan antwoorde: “Et les flamands aussi!”.
Een wijzer man dan mezelf zei ooit dat men een land herkent aan de cultuur die het produceert en consumeert. We zijn intussen een dag verder en hebben in de vlaamse pers geen letter over de Indochine-doortocht gelezen. Ik heb het aan mijn Tasmaanse eega trachten uit te leggen maar strandde noodgedwongen op Rudyard Kipling: “East is east and west is west, and never the twain shall meet.” Lang leve Indochine en z'n fans! Lang leve het Belgisch surrealisme ! Lang leve de AB !
Indochine 'kamping' op de Anspachlaan
Indochine fans in de Steenstraat (foto's AB huisfotograaf: Karen Vandenberghe)
