In het kader van een samenwerking tussen AB x KU Leuven krijgen studenten journalistiek de kans om een concert bij te wonen in AB en een recensie neer te schrijven. Deze week kwam Xanne De Wit op bezoek voor het uitverkochte concert van Beach House. Geniet mee van haar schrijfkunsten!

De azuurblauwe sterrenhemel tijdens Dark Spring © Xanne De Wit 

Beach House speelde gisteren voor de zesde (!) keer in – een hopeloos uitverkochte – Ancienne Belgique. Het lijkt stilaan traditie te worden: sinds 2010 is de dreampop-band uit Baltimore zo ongeveer driejaarlijks in de Brusselse zaal geweest. Victoria Legrand (zang en synth), Alex Scally (gitaar) en James Barone (drum) – de laatste vervoegde het duo een decennium later – brachten er songs uit zowat alle tijdperken van hun oeuvre. Met een sterke set en een publiek dat zowat alle generaties overspande, herbevestigden ze er de relevantie van hun muziek. De ogen konden meegenieten. 

Frou 

De eerste noten werden gespeeld door Lael Neale. Met haar bezwerende vocals die zweven over synthklanken is het niet moeilijk te begrijpen waarom de indierockzangeres uit Virginia het voorprogramma van Beach House mocht vertolken. Nummers als Sliding Doors & Warm Summer Roses maakten het publiek warm voor wat komen zou. Het aanstekelijke Wild Waters bracht al wat beweging in de zaal. 

Halfweg de set nam het piepgeluid van een telefoon de muziek even over. “Is someone’s telephone ringing?”, vroeg Lael. “It’s God, he’s wondering what we’re all doing here”, besloot ze. Tussen het einde van haar set en het opkomen van Legrand betrapte ik mezelf erop ook even na te denken over zo’n frou – al vrees ik dat het talent helaas niet meekomt met het kapsel. 

Met Levitation begon Beach House ingetogen aan hun set, het silhouet van de bandleden afgetekend op wit tegenlicht, hun gezichten gehuld in grijze rook. Halverwege het nummer uit het album Depression Cherry maakte de dreunende bas zijn intrede, en besefte ik het belang van de live-ervaring van Beach House. 

Rothko voor je oren 

Op de woorden “in the blue of this life” van het wondermooie Lazuli kleurde het podium volledig blauw – lapis lazuli, zo u wil. Al gaat het nummer volgens Legrand niet echt over de steen: ze vond het vooral een mooi woord. In een interview met Pitchfork vertelt ze hoe het nummer vooral als een groot Rothko-schilderij bedoeld is. De kenmerkende zachte en atmosferische klank van de band die weerklinkt over de diepblauwe kleur wekt inderdaad die ervaring op: Rothko voor je oren. 

Na een charmant Franstalig bedankje door Legrand barstte het dromerig feestje weer los met Dark Spring, op een achtergrond van glinsterende lichtjes. Silver Soul werd op zijn beurt ondersteund door beelden van rimpelingen in water en lichtbundels die de zaal doorkruisten. 

Hierop volgde het meest recente hitje van Beach House: Once Twice Melody, gezongen voor een knalroze projectie. Aan het roze werd wat extra liefde toegevoegd met een hartjesprojectie tijdens Beyond Love. De liefde die er hing voor de band was tastbaar. De vrouw achter me merkte enthousiast op hoe de band de jonge en oudere garde verenigde in de zaal. 

Tijdens Drunk in LA veranderde de zaal in een kleurige, en toch ook duistere discotheek. Het publiek werd vergezeld door de projectie van een reusachtig priemend oog. Een vorm van onbehagen dat perfect paste bij het nummer. 

Het Noorden 

Het poollicht tijdens tijdens PPP © Xanne De Wit

Het ijzersterke PPP werd onthaald met gelaten gejuich. Visueel nam de band ons mee naar noordelijk Scandinavië, met een projectie van kleuren die doen denken aan het noorderlicht – mét sterren. Resultaat: een publiek in hogere – of op z’n minst noordelijke – sferen.
“Doorheen de meditatieve klank gleden spots als zoeklichten traag doorheen de zaal. Ik meen dat Beach House een goede kandidaat zou zijn voor een nieuw Bond-nummer.”
Black Car maakte meteen een coole, mysterieuze indruk. De sobere beginklank werd visueel vertaald in een enkele straatlamp, schijnend op Legrand. Doorheen de meditatieve klank gleden spots als zoeklichten traag doorheen de zaal. Ik meen dat Beach House een goede kandidaat zou zijn voor een nieuw Bond-nummer. Heeft iemand hen al gevraagd?

De trippy visuals van Lemon Glow © Xanne De Wit 

Na Master of None – een hit die nog meegaat van hun debuutalbum – en het nostalgische Somewhere Tonight, bereikte de set een hoogtepunt met Lemon Glow. De metaalachtige, voortstuwende synthlijn werd begeleid door trippy visuals, die leken op een golvend schaakbord. De singlehoes werd tot leven gebracht in een golvend geheel waarin het publiek kon verdwalen. 

God 

Als God écht aanwezig was, zoals Lael Naele beweerde, dan was het ongetwijfeld tijdens On the Sea. Wanneer de dromerige song na een lange opbouw ontaardde in een instrumentaal gedeelte, voelde het even alsof de hemel openbrak. Op de zachte klanken verschenen de sterrenlichtjes opnieuw. 

Tijdens Gila maakte het schaakbordpatroon een comeback, vergezeld door rood licht. De combinatie van beide, het zwart-witte patroon met het felle rood, doet me onwillekeurig denken aan de Red Room uit Twin Peaks. Of Beach House doelbewust ontleende aan Lynch laten we in het midden, er wordt in ieder geval aangenomen dat de lyric “it’s happening again” uit het eerder gespeelde nummer Silver Soul geïnspireerd zou zijn op de serie. 

Vervolgens passeerde een kleurig Girl of the Year de revue, vooraleer Scally’s handbel Myth inluidde en de sterrenhemel terugkeerde, en mythische proporties aannam. 

Na welverdiend gejuich speelde de band als bis het prachtige Space Song over visuals van kabbelend water en een montage die perfect logisch voelde in het Beach House-universum, met shots die leken op o.m. de cover van Bloom en een paar ogen die doen denken aan de projectie tijdens Drunk in LA. 

Over and Over besluit het concert. De band bouwde de set af met een steengoede opbouw. Alles werd voor een laatste keer nog eens losgegooid. Als het van mij afhing, mochten ze blijven doorgaan, over and over. 

Xanne De Wit