Bedoeling van een showcasefestival is om nieuwe acts te ontdekken en de focus van SPOT is om vooral Deense artiesten en groepen een duwtje in de rug te geven. Andere landen – vooral Scandinavische – zijn ook wel vertegenwoordigd, maar de hoofdmoot is Deens. Zo’n 4000 mensen komen afgezakt, waaronder een 300-tal “international delegates”. Op de affiche enkele namen die we kennen (The Raveonettes, I Got You On Tape, Alpha Beat, om er maar enkele te noemen), maar toch voornamelijk onbekende acts (of kent u Babylove & The Van Dangos of Taragana Pyjarama wel?) en dus is het een beetje een loterij. Je ziet maar een fractie van die 160 aanwezige acts en altijd heb je het gevoel dat er misschien wel ergens anders een betere band staat.

Dag 1 begonnen we met CopCol – Live Reworked by T. Finland & Mikkel Meyer. Het idee is origineel: een aantal bands spelen hun nummers op het podium en de muziek wordt live geremixt door de heren T. Finland en Mikkel Meyer. Hetgeen het publiek dus hoort is het resultaat van die live-herwerking. Interessant als concept, maar CopCol bestaat uit heel wat verschillende artiesten die allemaal de revue passeerden en zo de vaart uit het concert haalden. Heel erg lang bleef je dus niet geboeid, maar als opzet is het toch de vermelding waard.

Dat kun je moeilijk zeggen van Simon Says No (Simon heeft gelijk, vonden wij), Lovespeed, Age of Giants, Choir of Young Believers en The Cleavers (jonge punk-Schotten die dachten het publiek te kunnen shockeren door heel de tijd “FUCK OFF! You there, at the door, FUCK OFF!” te roepen).

Maar we zagen gelukkig ook nog 3 acts die wel goed waren:

Vessel is het solo-project van Anders Mathiesen, 50% van de zeer goede Deense folk-Americana-groep Murder. Singer-songwriter Vessel heeft een mooie stem en roept een warme sfeer op die schommelt tussen Nick Drake en Lambchop. Zijn nummers zijn niet altijd even sterk, maar we bleven toch langer dan 2 nummers hangen en dan heb je iets goed gedaan in schowcasefestivalland.

Dé verrassing van de dag was Polaroid Fiction. De enige Belgische band die met steun van Poppunt op de affiche prijkte en dus waren we wel benieuwd of dit powertrio er in zou slagen de Deense harten ter veroveren. Ze kwamen (uit Tongeren), zagen (vooral twee leuke blondines op de eerste rij) en overwonnen (de hele zaal). Hard, 2-stemmig, maar vooral groovend, zonder enige twijfel Humo’s Rock Rally-finale-materiaal. Op het internet vonden wij geen nummers die goed weergeven waar ze live voor staan, ga ze vooral zien (ze spelen op Rock Herk binnenkort)!

Het beste van de dag was ook tevens het laatste. We sleepten ons vermoeide lichaam om 1u30 nog naar de trendy club Train om er Slagsmalsklubben te zien. Zweedse electro gebracht door 6 übernerds in bowlingvestjes, maar o zo pompend en opzwepend. Geen grote ontdekking omdat ze iet of wat bekendheid genieten, maar veruit beste van SPOT voor ons.

Dag 2 was iets minder geslaagd, de loterij bracht weining winnende combinaties. Sommige acts konden we niet zien wegens overvolle en dus afgesloten zalen (The Raveonettes oa), anderen waren afgelast wegens ziekte (we hadden veel verwacht van Lukas Graham, de Deens-Ierse zanger die in eigen land heel populair is). Hetgeen we wel zagen viel ons dan weer wat tegen: We waren klaar om overtuigd te raken door de folk-noir van Of the Wand and the Moon, maar vonden het niveau wat bedroevend. Ook Ginger Ninja en Sky Architects konden ons allerminst bekoren. Het enige concert dat ons wel in stemming bracht was dat van Lay Low. Deze Ijslandse stond in 2009 al 2 keer in AB als support bij Emiliana Torrini en oogste toen heell wat lof. En ook hier sloeg de Ijslandse Americana van de schattige Lovísa Elísabeth Sigrúnardóttir (deze prachtige naam mochten we jullie niet onthouden!) aan. Droom hier even mee...

Na een al bij al geslaagde editie van Spot Festival 2012 sleepten we ons de nacht in om onder een prachtige supermaan (14 % groter en 30 % feller dan normaal) in het nachtleven van Århus te storten. Dat de volgende ochtend onze bus al om 7u richting Brussel zou vertrekken kon hier weinig aan veranderen.

Mich Leemans & Kevin McMullan