‘A taste of Scott Walker, a flicker of Bowie, Lou Reed and Tim Hardin, but a sound that is purely and utterly Fagan.’
(The Guardian)

The Beatles overwogen tijdlang om Scott Fagan’s debuut ‘South Atlantic Blues’ als eerste niet Beatles-album op hun Apple Records uit te brengen. Hij werd bovendien gecoached door Doc Pomus (excellente songwriter, producer en latere vriend van Lou Reed zaliger) in de befaamde New Yorkse Brill Building. Zijn manager – die ook Buffy Sainte-Marie en Don McLean onder zijn hoede had - beloofde Scott Fagan zelfs een grotere roem dan Elvis.

Maar om redenen beyond control merkte niemand zijn in ’68 verschenen debuut op. Lag het aan het feit dat de wereld er nog niet klaar voor was of dat exact diezelfde week eveneens überklassieker ‘Astral Weeks’ van Van Morrisson verscheen en alle aandacht wegkaapte? Hoe dan ook: we zijn meer dan blij dat deze verloren gewaande klassieker hetzelfde overkomt als Sixto ‘Sugarman’ Rodriguez: hernieuwde aandacht voor ‘a lost classic’.

Scott Fagan is inmiddels ’70 maar de vibrato in zijn stem staat nog steeds overeind en naar aanleiding van de heruitgave van ‘South Atlantic Blues’ regende het superlatieven zoals The Guardian dat mooi samenvatte: ‘It’s a marvellous record, full of slightly psychedelic folk, Donovanish pop and stripped-down, brass-powered, redemptive soul.’

https://soundcloud.com/saintceciliaknows/in-my-head