Toen het genre 50 jaar geleden ontstond, waren hiphop en activisme nauw verbonden. Hiphop was voor artiesten de ideale uitlaatklep om problemen zoals racisme, politiegeweld, armoede en ongelijkheid aan te kaarten. Gemarginaliseerde stemmen namen de microfoon, uitten scherpe maatschappijkritiek en hoopten zo een nieuwe generatie activisten en voorvechters te inspireren.

Denk aan het nummer The Message van Grandmaster Flash & The Furious Five dat de erbarmelijke armoede in The Bronx in New York belicht:

“Broken glass everywhere

People pissin' on the stairs, you know they just don't care

I can't take the smell, can't take the noise

Got no money to move out, I guess I got no choice”

Ook de invloed van Public Enemy op het politieke debat in Amerika, eind jaren 80 en begin jaren 90, was enorm.

Toen het genre meer mainstream werd, ging de geëngageerde hiphop met activistische teksten noodgedwongen underground. Vanaf dan werd hiphop vooral gelinkt aan waarden zoals materialisme, seksisme en in enkele gevallen ook aan homofobie.

Het beeld bestaat dat rappers het vandaag -na jaren van sociaal en politiek activisme- voornamelijk nog hebben over bitches, geld en drugs. Maar klopt dat wel?

Is het echt zo dat hiphop sinds de commercialisering niet meer is dan oppervlakkige dansmuziek?

En wordt muziek beter of betekenisvoller wanneer ze maatschappelijk betrokken is?

Hiphop werd geboren in een klimaat van protest en emancipatie, maar kan en moet het daarom nog steeds een vuist maken?

Veel vragen dus en samen met experts gaan we op zoek naar antwoorden! We starten de avond met een online keynote van niemand minder dan Akua Naru (rapper, dichter, producer én activist). Ze is daarenboven oprichtster van het internationaal collectief theKEEPERS, een online archief over de culturele bijdragen van zwarte vrouwen binnen de hiphopcultuur. Aansluitend is er een panelgesprek met LIONSTORM en FREDDIE KONINGS, gemodereerd door DJ, B-Girl en comedian Soe Nsuki.

Mo answers, less problems