't Is gedaan. Het was weer mooi. Over de hele lijn. En dit blogje bijna vergeten. Te lang geslapen na deze overvolle week. En wakker geworden onder de kiosk. In dat knalrode strakke pakje van Mira. Ze heeft er nog voor gebeld. Of ze haar pakje terug mag? Tuurlijk, Mirakeltje. Je kan toch niet naakt optreden, hé chouke. En het is hier de Waterhoek niet, zoals Stijn Streuvels gevat zou euh samenvatten. Maar wel De Teleurgang, het einde, de knalfinale van de Boterhammen. En genoeg moeilijke literaire verwijzingen, het schooljaar is nog niet begonnen of we doen al weer aan euh intellectrische cerebranie. Sorry.
Over naar de zuivere, zinnelijke, oog - en oorstrelende ervaringen. En dat was deze laatste vrijdagmiddag echt wel fenomenaal. Dus toch nog snel een blogje over deze blocage total. Want het publiek was zo talrijk dat ze aan de randen bijna van het Boterhammenperceel rolden. En dat na een ochtend die zo somber grijs begon, zeg. Opklaring alom en oef, finale oef.
Wie was er weer zeer admirabel? Goed geraden: là MIRA, met een heerlijk geestige set, keivol catchy liedjes en vooral - ook opgevallen? - dat Checken Checken Checken was toch wel de enige echte zomerhit dit jaar, niet? Verschoning aan die der das Duitser met zijn Haus Am See, maar deze euh Mirage klonk ineens als iets van Zapmachine? Maskesmama? Nu nog leren tegelijk in de handen én met de mensen klappen, Mira maske. Pardon.
foto: Alex Wyckmans
En daarna? Aah! Ooh! Hoe schoon toch dat combiconcert van WIGBERT & KOMMIL FOO. Niet de grote effecten, wel gaan voor de gestaag aanzwellende spanning en daar zijn die broeders van Kommil Foo echt wel meesterlijk in. Noem het desnoods euh intelligentelijk cerebrassend een euh stream of consciousness… Maar het is toch zo beklijvend hoe ze weten op te bouwen en vast te hou'en, rekken en strekken, memmen en w'emmen u… Denk alleen nog even aan dat euh meesterlijke Meester Frank of dat De Volgende De Volgende De Volgende… En zeker geen kwaad woord over euh Wigbert, ook hij was duidelijk meer dan klaar voor veel extra publieksbinding. 'Ik wil je hier terug bij mij' hebben we toch precies twee keer gehoord, niet?
foto: Joan Vanden Bossche
Past ondertusse wel oep voe wéral ne supergroep! Opzettelijk even in een soort streektaaltje, want we hebben het hier niet over Cream of euh, dinges, Them Crooked Vultures, maar wel over een lokaal Boterhammen fenomeen. Over die hele Boterhammenweek gezien konden we immers genieten van een zwierige Wigbert bij Axl Peleman én bij vaneigens Wigbert & Kommil Foo; van bad-ass bassist Wouter Berlaen bij Kommil Foo én bij de De Bruyne Blauwgrasband; én van lekkere roffelaar Stoffel Verlackt bij Mira én bij Tom Pintens! Ja toch!? En misschien waren er zo nog meer van die stiekemaards - we kunnen niet op alles letten. Maar volgend jaar bij de Boterhammen maar meteen een supergroepje voor de hele vijfdaagse installeren? Lekker makkelijk! En nu we het daarover hebben: dit jaar wel geen Stoy Stoffelen gezien. Ook geen Jean Blaute. Ook geen Mich Verbelen… Maar het publiek was in ieder geval weer euh 'bien servi'!
Dank u dank u, ook culinair. Al is niet iedereen blij met al die boterhammen. Zo ken ik een Westvlaamse uit Zuidelijk Afrika die opteert voor Stuutn Zonder Gluutn. Lekker moeilijk. En natuurlijk ook: Koeskoes In Het Park was dit jaar ook niet echt een optie (tijdens de ramadam.) Excuses.
En wat vonden we vandaag nog in de backstage? De Mol! Het was even zoeken, maar daar was hij: Gerry De Mol, die diepgravende en hoogstaande gitarist-componist-mentor-zanger. En er lag ook nog ergens een rood pakje, maar daarover meer hierboven.
Dank u tout court AB voor alle prima accommodatie, techniek, details en algemeen zeer zeer alerte en aangename aanpak.
Dit was Boterhammen In Het Park 2009, da-A-ag, vrienden van den bloO°g, 't is gedaan, terminaal tot aan deze middag 5 van de 5 (en de fuif is euh finaal af en uit.)
