Het eerste concert waarop ik present tekende, was dat van de Sunn O))). Toegegeven, ik stond er niet helemaal uit eigen beweging, maar door de overtuigingskracht van enkele doorgewinterde AB’ers kreeg mijn nieuwsgierigheid toch de overhand. Ze hadden er immers de mond van vol dat je deze band echt eens live moest ‘ervaren’. “Geen probleem”, dacht ik, “een aanslag op mijn gehoor overleef ik wel dankzij mijn op maat gemaakte oordopjes,” maar ik kreeg meteen de repliek dat het eerder een aanslag op mijn ingewanden zou worden… Met grote, angstige ogen vatte ik dan ook post op de eerste rij en hoopte dat dit concert geen ‘actieve bifidus’ met een acutere werking zou blijken te zijn...
De tergend luide en lage gitaardrones die Sunn O))) op het publiek loslaat, bleken inderdaad een aanslag op lijf en leden. Tijdens het eerste nummer moest ik letterlijk naar adem happen, maar gelukkig ebde dat beklemmende gevoel geleidelijk aan weg. Ook op fotografisch vlak kreeg ik wat men mij voorspeld had: in monnikspijen gehulde schimmen in een dikke rookmassa. Van de mistige foto’s word ik niet wild, van het concert werd ik dat evenmin, maar ik ben een ervaring rijker én mijn spijsverteringsstelsel bleef ongedeerd!

De dag nadien stond opnieuw in het teken van experiment en noise, maar dan geserveerd door Sonic Youth, een intussen al niet meer zo jeugdige, maar des te meer gevestigde waarde in de alternatieve rock. De band heeft een ijzersterke livereputatie en ik hoopte dan ook dat dit concert een aantal spectaculaire rockfoto’s zou opleveren. Of ze nu een resem hits spelen of enkel putten uit hun recenter werk, een potige sound weten ze steevast neer te zetten. Hun performance straalde echter niet de verhoopte power uit waar ik voor mijn concertfoto’s naar op zoek ben.

Een week later besloot ik me te laten verrassen door de cross-overbalkanmuziek van Shantel & Bucovina Club Orkestar. Deze keer dus geen geluidsexplosie, maar wel een band die binnen de kortste keren de lont in het kruit werpt en een hele zaal aan het dansen zet. Kortom: vuurwerk! Een expressieve frontman, energieke muzikanten, een mooie, kleurrijke belichting en een uitbundig publiek… allemaal ingrediënten voor een geslaagde concertavond en dito foto’s.

De dag nadien was ik alweer te vinden in de AB, ditmaal voor het concert van White Lies.

De vermoeidheid had echter toegeslagen en het werd dus slechts een blitzbezoek. Als je gemiddeld twee à drie concerten per week fotografeert, dan gebeurt het wel eens dat de lokroep van een verkwikkende nachtrust luider klinkt dan die van het muzikale entertainment. Na drie nummers fotograferen poetste ik de plaat en ik was blijkbaar niet de enige met dat idee. Mijn ‘mentor’ Alex Vanhee moest ook met de trein naar Gent en zo vulden we de anders zo saaie treinrit met een onderhoudende babbel over fotografie, muziek en film.
Een avondje fotobewerking en een verkwikkende nachtrust later, liet ik de ‘trick or treat’ aan mij voorbijgaan en koos ik onder de vleugels van Bat For Lashes voor een muzikale invulling van mijn Halloweenavond. Frontvrouw Natasha Khan en haar muzikanten wonden het publiek moeiteloos om hun vinger. Zonder al te veel tricks bezorgden ze de uitverkochte AB ‘a big treat’. De dertigjarige zangeres beschikt dan ook over heel wat troeven: een geweldige stem, een innemende persoonlijkheid en een ontwapenend naturel waarmee ze op het podium staat. Bovendien wordt ze live bijgestaan door schitterende muzikanten, waarvan vooral drumster Sarah Jones een imposante indruk maakt.

Ik ben er nog niet helemaal uit wat ik dit jaar voor kerst zal vragen. Een full-framecamera met een lichtsterke 70-200mm- en 24-70mm lens, zodat ik dergelijke muzikale hoogtepunten nog beter kan vereeuwigen. Of de volledige discografie van Bat For Lashes.
Iets in mij zegt me dat ik met optie twee minder kans loop om bot te vangen…