De eerste officiële dag van het SXSW Music festival kon op de zon rekenen en de temperaturen stegen algauw richting 30°. Maar dat is natuurlijk niet waarvoor wij hier zijn. Of euh ... Enfin, wij willen bands zien die mogelijkerwijs de toekomst van de popmuziek een flinke por gaan geven. De artiesten die we in de namiddag mochten aanschouwen toonden zo weinig enthousiasme op het podium (misschien lag het aan de temperatuur) dat we dag 1 toen al omdoopten tot een off day.
In de Mohawk Club knalde de aan Barkmarket schatplichtige rock van YOUNG WIDOWS tegen onze oren. Helaas knalde die zo hard dat het concert op het andere podium, dat van Fleet Foxes drummer en singer-songwriter J. TILLMAN er onder leed. Pas toen Young Widows hun messcherpe gitaren het zwijgen oplegden kwamen de bloedmooie songs van Tillman tot hun recht. Helaas was het kwaad geschied en duidelijk gefrusteerd werkte Tillman zijn concert af. Hadden wij ons toch beter overgeleverd aan de Widows? GRINGO STAR was best leuk maar het soort rock / bar band dat je liefst op je trouwfeest had gehad. THE WEEK THAT WAS nog niet helemaal. Hun aan de jaren ’80 schatplichtige pop wave werd wat futloos gebracht maar toch blijf ik om één of andere reden fan van deze band. Misschien omdat ze toch een paar heel sterke songs hebben zoals deze:
THE WEEK THAT WAS ‘Scratch The Surface’
Daarna naar de revelatie van de avond genaamd JESSICA LEA MAYFIELD. Op 4 april op het podium van de AB te zien (samen met Elvis Perkins en Krakow), maar dit was onze eerste live kennismaking en die was om vingers bij af te likken. Alle songs van het album ‘With Blasphemy So Heartfelt’ werden op magistrale manier gebracht: het eenvoudige gitaarspel en engelenstem van Jessica Lea werd perfect ondersteund door de vreemde gitaarcapriolen van een uit Carnivale weggeplukt personage, en ook de drumster had niet alleen de looks maar leverde de perfect sobere beat bij het eenzame harten bureau waar Mayfield haar teksten bestelt. Nieuwste signing op het City Slang label is de band ROYAL BANGS. Hun opgepepte indierock heeft zoveel pop feel dat een mens er gelukkig van wordt. Hun album zit dan ook al weken in de cd speler en hoewel live de chaos soms de overhand had geven we een 7 op 10 en een dikke 10 voor toekomstperspectief. Dan even enkele landgenoten een hart onder de riem steken: SKY LARKIN dat zijn indiepop hult in een snoeiharde sound en ultrastrak tempo (met dank aan de ritmesectie). Vreemd genoeg blijft zangeres Katie’s stem overeind onder al dat geweld en weet de band deze jongen dus op zijn hand te krijgen. Check it!
SKY LARKIN ‘Beeline’
Sky Larkin - Beeline from Sky Larkin on Vimeo.
Dag lieve internetkinderen. Oogjes dicht en snaveltjes toe.
