Wil iemand nog een bandje? Het toeval wil dat wij er een paar tegen het lijf zijn gelopen in Texas. Zeg maar: op zowat elke hoek, in elke kelder, op elk dakterras en in elk omgebouwd tuinhuisje. Revelatie? Zondermeer Jamie Woon!
Wil iemand nog een bandje? Graag! Maar ook wij zijn na al die dagen het Noorden kwijt. Méér zelfs: je mag er niet over nadenken wat je gemist hebt. Dat doen leidt tot bikkelharde frustratie. Sorry Julianna Barwick (je ‘Magic Place’ werd nochtans met een mooie 8.5 bewierookt op Pitchfork), Lucinda Williams (yep, we luisteren nu naar je jongste album ‘Blessed’) en hip hop sensatie The Odd Future (nieuwtje: de wekenlang vermiste Tyler The Creator dook toch plots op), …
Ook niet gezien: Eddie Spaghetti en Joe The Electrician (u neemt het ons vast niet kwalijk). Of ook niet bijgewoond: het seminarie ‘Are Metalheads Afraid to Go Online?’ (hallo?). Tijd voor the real thing: muziek!
Zo zijn er The Vaccines: heerlijke pop gespeeld met verve en met een gezonde punk spirit. Hun optreden klokt af op amper 15 minuten. Meer moet dat soms niet zijn. Zeker niet als een band als deze dit niveau haalt. Meteen achter de hoek gaan we naar kijken naar Jamie Woon en rijgen meteen een ander hoogtepunt aan onze degen. De man is gezegend met een prachtige stem en ook de live band presteert opperbest. Dit is ronduit klasse. Dra verschijnt zijn debuut ‘Mirrorwriting’, en op basis van deze live set voelen we aan dat Woon een grote artiest gaat worden. Check it out: op 4 mei meteen te AB.
Bummer: we wilden oude helden Bad Brains (‘Re-Ignition’! ‘I Against I’!) nog eens aan het werk zien, maar raken na 40 minuten nog niet binnen. Niet goed voor de moraal. Dan maar naar Gold Panda die het op Four Tet-achtige wijze doet en zijn vak kent. Warme beats en net genoeg scherpte om het interessant te houden. Nog een klasbak: Beans van Anti Pop Consortium die met ‘End It All’ opnieuw een uitstekende nieuwe plaat uit heeft. Vroeger werd hij voor zijn beats vergezeld van een heuse discman (dat heet: travelling light), nu sta hij op het podium met een dj. Beans’ stem blijft overeind staat als een klok en zijn flow is onnavolgbaar. Nog een aangename verrassing: Hanni El Khatib: een duo dat veel weg heeft van The White Stripes. Rauwe rock ’n roll met een lading sixtes invloeden.
Om de avond af te ronden – we kunnen het niet laten – gaan we ons laven aan jeugdsentiment: Duran Duran. Helaas: te slick, weinig scherpte en te veel routine. Daar kan de nog immer goede en herkenbare stem van Simon Le Bon helaas niet veel aan veranderen.
Als we die nacht online nog de 12 inch ‘Ego’ willen bestellen – de excellente samenwerking van Four Tet, Burial en Thom Yorke - zijn we er aan voor de moeite: de 12 inch is reeds sold out. Dan maar op naar dromenland en snel Duran Duran vergeten.