Ondanks een stevige bries uit zee mistte de geluidsmuur van THE SOFT MOON zijn doel niet. Hun aan Jesus & Mary Chain schatplichtige en met pompende electronica opgesmukte shoegaze zorgde voor een eerste hoogtepuntje. Voor het bij ons reeds op handen gedragen YUCK ging het richting ATP podium (inderdaad, het hoog aangeschreven Britse festival krijgt hier net als muzieksite Pitchfork al enkele jaren een podium ter beschikking). Wat zij doen hebben we al honderden keren eerder gehoord; denk aan een frisse kruising tussen Teenage Fanclub en Dinosaur Jr. maar hun liedjes zitten zo mooi in mekaar dat het door de zon geteisterde plein in geen tijd afgeladen vol staat. Nice one!
FLEET FOXES blijft voor ondergetekende nog steeds één van de mooiste ABconcerten van de voorbije jaren. Met een nieuw album onder de arm wist de ondertussen doorwinterde liveband een erg sterk concert neer te zetten. Na een intens soloconcert in het Brusselse café Archiduc enkele jaren geleden was het niet meteen een gelukkig weerzien met tUnE-yArDs. Toegegeven: deze keer is ze met een prima, quasi avant-gardistische band de baan op en haar songs blijven zeker en vast overeind, maar een grote festivalsetting is niet meteen haar beste biotoop. Eén van de concerten waar we het meest naar uitkeken was KURT VILE want zijn CD ‘Smoke Ring For My Halo’ is een rasechte parel. Live brengt hij het met zijn backingband The Violators allemaal wat groezeliger en dat werkt perfect. Van zijn vroegere band The War On Drugs verwachten we trouwens ook nieuw werk én een passage in de ABClub in september.
Al enkele jaren zijn we compleet in dubio over MATTHEW DEAR. Zijn ‘Asa Breed’ uit 2007 was top, de nieuwe CD lijkt dan weer wat de weg kwijt te zijn. Een sterk concert in de Botanique onlangs bracht ons weer dichter bij de man maar wat hij gisteren op Primavera bracht was opnieuw te zwak. Welk problemen de geluidsman van THE JON SPENCER BLUES EXPLOSION moest trotseren, daar hebben we het raden naar maar het duurde op z’n minst een half uur voor er enige balans in het geluid zat en dus ging het concert compleet de mist in. Gemiste kans want Spencer speelde voor immense massa. De 2 frêle deernes die samen PRINCE RAMA vormen moeten het helaas meer van de vorm dan de inhoud hebben. Hun arabisch getinte avant-pop weet dan ook niet te bekoren. Na 3 zwakke concerten kon er gerust nog eentje bij. Het immens gehypte ODD FUTURE kreunde onder de typische hip-hop mankementen: vreselijke geluidsbalans, iedereen door mekaar lullen en – uiteraard! - meer ‘yo moterfuckers wassup?’ dan strict noodzakelijk. Niet meteen iets om te onthouden. De laatste dag Primavera sluiten we af met een strak maar niet meteen inspirerend ANIMAL COLLECTIVE.
Moraal van het verhaal: hoewel deze derde en laatste dag voor velen wellicht een hoogmis was dankzij de indrukwekkende rist grote namen, ontbrak grotendeels het wow-gevoel in de categorie ontdekkingen. Kort: dé ontdekkingen en beste concerten van Primavera waren voor uw reporter ter plaatse Deerhunter (effenaf hors categorie), Moon Duo, Salem, Male Bonding, Yuck en Kurt Vile & The Violators.
