Al tien jaar lang specialiseert de Belgische electropopband Vive La Fête zich in het bouwen van feestjes op podia in binnen- en buitenland.
Zangeres Els Pynoo laat zich naar eigen zeggen vooral inspireren door de Franse muziek van de jaren 60, maar het geluid en de ‘looks’ van Vive La Fête verwijzen toch vooral naar de new wave van de jaren 80. Hun grote doorbraak kwam er met 'Nuit Blanche' uit 2003, het album waarop ook een tekst staat die op speelse manier de eigenzinnigheid en zelfrelativering van de band perfect samenvat: “Je fais ce que je veux - ce n’est pas vraiment beaucoup - je chante comme je chante - c’est tout en français - parce que j’aime la langue - mais ce n’est pas parfait...”
Ondanks de suprematie van het Engels in de hedendaagse muziek kiest deze Vlaamse electroband er resoluut voor om in het Frans te zingen en dat vind ik erg lovenswaardig. Dat het Frans ook hip kan zijn, bewees Vive La Fête eens te meer met een energiek concert voor een net niet uitverkochte, maar heel enthousiaste AB. Ik kon dit voor een keertje gadeslaan vanuit de coulissen en presenteer jullie hierbij… de andere kant van podiumbeest Els Pynoo

Ook The Flaming Lips zijn niet vies van een uitbundig feestje op het podium en dan nog liefst eentje in Amerikaanse stijl: grotesk, bijna burlesk. Vooraf kwamen enkele AB-medewerkers me vertellen dat ze tijdens het concert in een dierenpakje zouden figureren en dat ik hen dus absoluut moest fotograferen. Ook een meisje uit het publiek sprak me aan: “Kun jij a.u.b. een foto nemen van mijn vriendin? Ze zal verkleed zijn als schaap!” Zelfs een collega-fotograaf behoorde klaarblijkelijk tot de dierlijke figuranten en vroeg me hem te vereeuwigen in de gedaante van een kikker... Stressssssssssss! Slechts drie nummers de tijd om de hele ark van Noach te fotograferen, en op dat moment had ik nog niet het minste besef van de apocalyptische omstandigheden waarin dit zou moeten gebeuren! En nu we toch in Bijbelse sferen verkeren: Jezus liep over het water, zanger Wayne Coyne loopt over het publiek, maar dan wel in een grote, doorzichtige plastic bubbel.

Toen Coyne zich na zijn omzwerving boven de hoofden van zijn fans opnieuw op het podium installeerde, brak de hel pas goed los: tonnen confetti werden over podium en publiek uitgestort en ik was zo druk in de weer met het wegslaan van reusachtige gekleurde ballonnen dat er nauwelijks tijd overbleef om foto’s te maken. Dit is er alvast eentje die de Apocalyps overleefde:

Terwijl ik me twee dagen later samen met een verwachtingsvol publiek opmaakte voor het aantreden van de Noorse popband A-Ha, dwarrelden er nog steeds vrolijk restjes confetti van The Flaming Lips naar beneden. Ik was pas acht toen A-Ha doorbrak met de single ‘Take on me’, maar toch was ik, wellicht samen met duizenden andere bakvissen, heimelijk verliefd op zanger Morten Harket. Hij was dan ook een bijzonder lekker dier en blijkt dat op zijn vijftigste eigenlijk nog steeds te zijn.

Deze goed geconserveerde Noor herleiden tot zijn knappe snoet en strakke lijf zou echter een te grote belediging zijn. Er is wel meer nodig dan dat om de AB tot de nok te vullen: een flinke portie jarentachtignostalgie bijvoorbeeld, maar vooral een indrukwekkend stemgeluid. Ik keek er erg naar uit om ‘Take on me’ eens live te horen, maar ik moest tot mijn grote spijt de zaal net voor ‘le moment suprème’ verlaten om mijn trein te kunnen halen. Ik zal het dus moeten doen met het 45-toerenplaatje dat ik in 1985 van mijn ouders cadeau kreeg…