13u Le Village, de plaats van afspraak voor professionals van over de hele wereld (dus ook zij die uitgenodigd zijn door Bureau Export) en hier elkaar willen ontmoeten. Een hele resem afspraken wordt voorafgegaan door de officiële opening van het festival door festivaldirecteur Jean-Louis Brossard en de burgemeester van Rennes.
Het einde van de namiddag brengen we door in La Cité, een ietwat verouderde parochiezaal die verrassend genoeg over een excellente akoestiek beschikt. Eerst is het de beurt aan BRIGHTBLACK MORNING LIGHT, een kwartet dat helemaal tript doorheen de late jaren ’70. De echokamers en delay machines gaan in overdrive en je moet echt helemaal van de planeet zijn wil je dit zootje kunnen volgen. Daarna GaBLé uit Caen die de volledige zaal inpakken met wat niet anders te omschrijven valt dan een Gallische folkversie van Einstürzende Neubauten of Sonic Youth. Passeren de revue: een vijftienkoppig lokaal amateurkoor dat op evenveel akoestische gitaren timmert, 2 melkkannen met daarin bestek uit de kringloopwinkel, en wie had dat ooit nog gedacht: een appelsienkist die op het podium haar einde ziet. Ondertussen passeren de vreemdste geluiden in hun soms eenvoudige folksongs, dreunt plots een gigantische beat door het panorama en lijkt één van de zangers eventjes de waanzin nabij. Top!
Daarna bevestigen we even aan onszelf waarom CASS McCOMBS recent niet meer ter sprake kwam ten kantore AB. Zijn podiumprésence en ja ook de songs zijn doordrenkt van een ongeziene verveling.
’s Avonds verkast het volledige festival voor de eerste van twee avonden naar de Expo hallen, een half uur durende busrit buiten Rennes. Daar kunnen de om en bij 30.000 bezoekers terecht in enkele gigantische hallen om nieuwe acts te ontdekken. Een vreemd spektakel omdat je er artiesten ziet die doorgaans voor een handvol mensen spelen en die nu als het ware voor de leeuwen worden gegooid. Zo ook de Jamaicaanse dance hall/ragga koningin TERRY HALL die met haar solide live band (hoewel veel op band lijkt te staan) de zaal moeiteloos weet in te pakken. Ze haalt uiteraard alle aan het genre schatplichtige trucjes boven (den toeter man!) maar het werkt wonderwel. FEVER RAY wist ons deze zomer al te overtuigen op Pukkelpop en deed dat zondermeer nog eens over in Rennes. Met zondermeer bedoelen we dan: deze show is zo tot in de puntjes voorbereid dat er geen ruimte is voor experiment en dynamiek en daar wringt misschien wel het schoentje. Afsluiten doen we met de Zweed THE FIELD die een dromerige maar evengoed dansbare electronica brengt die wij precies mid jaren ’90 ook al hoorden op één van de betere 10 Days Off edities. Niks nieuws dus, en wanneer hij aan zijn versie van ‘Everybody’s Got To Learn Sometime’ van de Korgis begint springen we rond 3 AM op de bus richting hotel.
Vandaag alweer de laatste dag van het festival en kijken we uit naar de Franse revelatie met de Nederlandstalige groepsnaam ROKEN IS DODELIJK, gospel queen NAOMI SHELTON, de Iraakse MC THE NARCICYST en het Afrikaanse uitstapje van Radioclit genaamd THE VERY BEST.
