Roberto, die stergitarist was ik gisteren vergeten bij Isabelle A. Roberto van bij 50 Foot Combo, Rios, Novastar… Sorry Roberto en de groeten aan Gabriela en tot zondag 30 november als jullie eindelijk terug in de AB staan en sorry als ik weer ABuus ben, maar ik ben ook maar Eek, den Eek, een eenvoudige Eekhoorn, mascotte van Boterhammen In Het Park en de laatste week van augustus weer op de AB loondienst voor onder andere deze blog (zelf heb ik liever en dikke 'bûche', of een blok chocola, maar alla.) En ook vergeten bij de naamgrapjes: Isabelle AB, want die bestaat ook, en hoe! Leuk dat we mekaar nog kunnen corrigeren, nietwaar? Anders zou er veel faut gaan! Leuk ook dat hier en daar al eens iemand naar boven kijkt om te zien in welke boom ik zit. Heu heu, deze flukse flierefluiter zit overal, ziet alles en zwijgt niet. In de buurt van die glitterspiegelbal ga ik wel eens graag naar mezelf en mezelf en mezelf kijken en mijn weelderige staart opschudden, hoog en stevig als een antenne.

En wat vang ik dan op - neen, niet met mijn staart, stommeke: muziek, doodeerlijke, verstaanbaar entertainende muziek zoals veel mensen dat wel lusten bij hun broodje pils (of wat slaan die daar allemaal binnen!?) Cowboyhoedje af voor het programma van vanmiddag: allemaal nogal Aantwaarps van klaank, maar vooral: telkens geestige ensembles met stevige wortels in goed gerodeerde populaire genres als swing, rockabilly, café chantant en santé voor al die levensliederen en vrolijke covers die verdorie plezier bezorgen. Yeu-euy & hup & burps!

Guido Belcanto! Wat een naam en wat een oprechte charme spreidt deze intrigerende verschijning tentoon. Hier moet u zijn voor heikele thema's met smart en humor gebracht door gestileerde muzikanten die van wanten weten. Vrouwen hebben het niet gemakkelijk en mannen hebben het nog moeilijker en wie tussen de twee twijfelt zit diep in de shit… zo hebben we het toch gehoord, niet? Mooi gezegd, niet proper, niet schoon, maar mooi en to the point of in de roos of raak in de naad… En nondedomme, nu is deze blogger ook al rond de pot aan het draaien. De Guido wou per se als eerste spelen en geen erg want terecht: dat uitzinnige van King Freddy was vele euh zinniger als uitsmijter. Alhoewel uitsmijter? Geen ei gezien op dat bbq stel dat ze meehadden op het podium, zeker geen gebakken variant. Wel veel vlees en vleesnat en vleesvet en dat alles tijdens de hele set door aan het sputteren en sudderen terwijl de chef tussendoor wat precisie percussie uitvoerde. Mega multisensorieel zoals we al eens graag zeggen en we vergaten bijna de nogal Rubensiaanse dames. Die dames die jammer genoeg in de achterlinie net buiten de spots met zijn vieren hun lijfelijkheid stonden te vieren. Ik bedoel wat een spetters met spieren. Ik bedoel hoe ze zo stonden te zingen en te swingen. En voor de hele bende geldt natuurlijk: ze swingen sneller dan hun schaduw (yep, den Eek kent zijn klassiekers, met dank aan Spip en Kraakje, mijn verre neefjes).

Ja het was weer prijs in het park. Veel tevreden volk ook. En dat het ondertussen slecht gaat aan de Belgische kust? Het weer, Meneer! Slechte reklam, Madame! En vooral: het leger moet blijkbaar Oostende bevrijden (het is maar een oefening zeggen ze, maar wie dat gelooft moet dringend bevrijd worden) en Wittekerke weg lees ik in De Standaard en Blankenberge vol met Antwerpenaren hoor ik bij King Freddy. Kunnen die niet eens met een crème karreke naar Sint Anneke? Af en toe is er zelfs al iemand van Middelkerke in het park gesignaleerd. En ook een moeilijke kwestie: kiezen tussen de strakke achterkastelen van King Freddy en Guido Belcanto? Moelijk, moeilijk, allebei zo'n lekker bolle stukken textiel. En we herhalen het: al die kinders? Van waar komen die toch? Ook weer bij King Freddy zeker vijf koters backstage bezig gezien. Het zal aan die wilde muziek liggen, zeker? En al dat gewillig vlees? En nog een woordje dank aan de sponsors, of even nog dat café in de buurt van het park met de slogan 'soms wil je wel eens wat anders dan boterhammen in het park'. Niet waar: iedere dag wil ik iets anders, maar vooral boterhammen met die fameuze hazelnotenchocopasta waarvan ik de naam niet mag vermelden maar u weet wel wat ik bedoel, dat komt al dicht in de buurt van wat ik soms altijd verlang.

Excuses als sommige zinnen te lang of te warrig zijn, de suikerspiegel, weetjewel, en het lijkt hier soms de Eekhoorn des Overvloeds met al die cadeaukes en volkstoeloopkes… Het zijn woelige tijden hier in het Warandepark en we struikelen al eens over een woordspeling en excuskes aan de Guido die echt nog wel een bisnummertje klaarhad in zijn strakke achterzak. Blogje toe (en snaveltjes dicht), tataaaaaa.