De bescheiden Amerikaanse gitarist Bob Brozman was solo in het land. Of beter: dit mega talent was vorige dinsdagavond met misschien wel tien verschillende gitaren in een zowat volle ABClub. In de namiddag was er ook nog de soundcheck, de AB session en de workshop waar hij met immens veel kennis, inleving en enthousiasme les gaf aan enkele prille talenten, aangevuld met dé Raf Lazyhorse, dé Willy Willy en dé James van The Moonshine Playboys.
En of ze met plezier iets geleerd hebben over 'rhythm development
en open tuning & slide (based in blues).
In die volgorde! Brozman wil vooral aanleren dat spelen belangrijk is: niet zozeer 'learn your guitar' (volgens de academische boekjes) en zeker niet 'burn your guitar' (als het weer even niet vooruit gaat.) Weg van het krampachtige schoolse gedoe, niet meteen klassiek of rock, maar eerder gericht op onmiddellijk plezier en effect. Klinkt dit goedkoop gratuit? Dat kan, maar het blijkt wel een leuke invalshoek om te stimuleren. Of in het geval van Brozman zelve: bluesgitaarpatronen en varianten over de hele wereld ontdekken en dan gretig gaan samenwerken op Réunion, Okinawa, Hawaï, Papua…
In de winkel van deze leermeester liggen letterlijk veel dvd's over Ritme Gitaar, Hawaïaanse Gitaar etcetera. www.bobbrozman.com Maar je vindt hier vooral: simpele truken (al lijkt in zijn capabele handen alles nogal simpel.) Het resultaat? Succes! OK, misschien niet meteen veel, maar toch: je leert efficiënter spelen. Want daar gaat het vooral over: hou de aandacht van je publiek vast, niet door volume, niet door snelheid, niet door overdaad, maar door ritme en contrast en hopelijk ook schoonheid en harmonie. Een eenvoudige aanrader: speel even zo lang mogelijk hetzelfde en kijk hoe snel je dan zelf snakt naar variatie (een beetje zoals in de gevangenis zitten en beseffen welke mogelijkheden er buiten wachten).
Dat het die dag in de AB ook Danko Jones en http://www.bobbrozman.com/national.html
In de beste folktraditie werd die hele dag door flink gestampt en geklapt in de handen, op de benen, op de borst. Die natuurlijke bluespercussie primeerde: goedkoop, stimulerend en oh zo lijfelijk. En dames opgelet: de gezonde heer Brozman bleef de hele dag door refereren naar het vrouwelijke lichaam: wie het ritme spannend weet te rekken die heeft de vrouwen mee, wie de eerste maat kan bedwingen die doet hen overhellen, wie goed slide wil spelen spant de arm maar houdt de vingers soepel en oefent op zijn vriendin, tot en met: de slide handhouding op de arm van de gitaar best ook even oefenen op een pronte borst… En ga zo maar door (er waren wel geen gitaristes in de workshop). Cfr dat hyper interessante youtube filmpje
was er uiteraard ook weer zijn originele en onweerlegbare uitleg over het staccato één-twee ritme van de onderdrukker en hoe iedere onderdrukte boeiende muziek maakt door hier aan te willen ontsnappen. Of aansluitend nog een hint als je weer enerverende popmuziek of muzak moet horen in een lift, in een file, in een winkel: probeer de strakke cadans met handen en-of voeten te ontdubbelen en het wordt weer boeiend (en enerverend voor de omstaanders?)
Volgt u nog? Sarah Palin is alleszins geen vriendin van Bob Brozman: daar zal hij nooit op oefenen. Maar bij de opname van zijn AB sessie zegt zijn vrouw (en manager) hem ineens waar de camera hangt en onze Bob dan weer: 'hey, why don't you go sit on it'!? Ha ha ha inderdaad, het draait allemaal om goesting. En ook wie geen gitaar speelt raakt hierdoor toch opgewonden!? Zelfs bij de soundcheck tussen workshop en concert was er zeer veel attent publiek. Het was dan ook één van de meest boeiende die ooit in de AB plaatsvonden (en deze verslaggever hier heeft ook die van Kraftwerk meegemaakt waar de geluidsman de installatie testte met 'schnitzel, schnitzel…') Tussendoor nog rap even de gitaren van enkele workshopbezoekers onder handen genomen en onze gitaardokter was weer klaar om bij zichzelf een splinter uit de vinger te trekken (ook echt waar - het blijft een gevaarlijk beroep).
Onder collega's tenslotte nog: in het grote AB aanbod raadt de heer Bob Brozman nog aan: De Nieuwe Snaar en Xavier Rudd. Die doen natuurlijk ook allerlei leuks met ukuleles én percussie én rare instrumenten. En neen, Seasick Steve is hem precies nog niet opgevallen: nochtans ook quasi simpel en hyper efficiënt.
