Hoewel het ons eerste bezoek is aan het Reeperbahn festival, blaast de organisatie dit jaar alvast 5 kaarsjes uit. U leest het goed, het festival speelt zich af in de wereldberoemde hoerenbuurt bij St. Pauli en de haven, maar deze buurt werd de voorbije jaren omgeturnd tot een toeristische en culturele trekpleister. Ideaal (zie ook Eurosonic in Groningen of SXSW in Austin) omdat er op een kleine 500 meter letterlijk een twintigtal clubs te vinden zijn.
AB werd uitgenodigd om (later vandaag) te spreken tijdens het Club International seminarie. Daar zullen gelijkaardige concertzalen als de onze de toekomst van de live-muziek (uitdagingen én bedreigingen) bespreken. Maar we laten uiteraard de kans niet onbenut om enkele van de 188 bands die zich hier live voorstellen te gaan kijken.
In de namiddag mocht Seymour Stein een prima openingsspeech geven waarin hij de vaak op geld gefixeerde muziekindustrie in het collectieve hemd zette en hij pleitte om terug te keren naar de basis, namelijk het verspreiden van de muziek die u en mij kippenvel bezorgen. Stein heeft recht van spreken want als oprichter van het Sire label ontdekte hij The Ramones, Talking Heads én The Smiths.
Op naar het avondprogramma. Eerst nog even onze Artist In Residence SELAH SUE een hart onder de riem steken. Zij mocht de aftrap geven in een aardig gevulde Docks Club waar zij de 500+ bezoekers meteen mee kreeg. Het glasheldere geluid was in deze zeker haar kompaan. Vandaag zet zij haar verovering van Europa verder in Barcelona op het BAM festival.
CAITLIN ROSE treedt op in het pluchen Imperial Theater. Ze staat er (net als Ólöf Arnalds later die avond) letterlijk in het decor van een deurenkomedie, maar een glimlach krijgt zij niet op mijn gezicht. Haar singer-songwriter setje verzandt in het adagio ‘13 in een dozijn’.
Neen, geef ons dan maar de prima americana van DEER TICK. De heren worden her en der al getipt als beste nieuwkomer maar hun set mist her en der nog wat continuïteit. Hoewel, wie komt er anno 2010 nog weg met een cover van ‘La Bamba’ van Ritchie Valens? Juist, Deer Tick. En hun single ’20 Miles’ mag morgen best een wereldhit heten.
De eerder vermeldde ÓLÖF ARNALDS hield wel stand in de deurenkomedie. Met een erg uitgebreid instrumentarium loodste ze ons door de intiemste folk uit Ijsland en sprong ze zonder verpinken af en toe de oceaan over om zich te wagen aan prima covers van Bob Dylan en Caetano Veloso.
Om de avond af te sluiten proberen we de bij ons zo goed als onbekende Duitse scene te monsteren. Als bij toeval tweemaal prijs. JOCHEN DISTELMEYER zit (of zat) bij het hier immens populaire Blumfeld maar gaat nu solo. In de taal van Luther zet hij met zijn band een ferme set op poten die bij momenten aan The Bad Seeds doet denken. HUNDREDS is een duo (keyboards en stem) dat het midden houdt tussen The Knife en Eurythmics en zich qua songs, podiumprésence en genialiteit weet te handhaven op het podium van het cabaret Schmidts Tivoli dat voor de gelegenheid werd opgetoverd tot concertzaal.
Bis morgen!
Wohin mit dem Hass?
Jochen Distelmeyer | MySpace Music Videos
Hundreds - I love my Harbour from SkrotzkiundKempf on Vimeo.