Unsound in Krakow is een 7-daags festival waar alles wat op dit moment hot en hip is in (hoofdzakelijk) elektronische muziek passeert.

Het festival is zo wat het typevoorbeeld van hoe een festival anno 2015 moet zijn:

• Je kan er de meest interessante artiesten aan het werk zien;
• Dagelijks worden er panelgespreken, artist talks en lezingen gehouden;
• Er worden workshops, yogasessies (Laraaji) en listening sessions georganisseerd;
• De hele week is er een radiostation dat dagelijks Unsound sessies uitzendt;
• Het festival zet nieuwe ‘commissioned projects’ op waarbij artiesten ongewone samenwerkingen aangaan. Zo ging Powell de confrontatie aan met Lorenzo Senni en was er ‘Gregidency’, waarbij Greg Fox (drummer van Liturgy) met 5 artiesten speelt waarvan noch hij, noch het publiek op voorhand weet wie ze zijn;
• Er is een expo van de vaste graphic designer van het festival.

Daarbovenop is er nog het feit dat de concerten plaatsvinden op minder voor de hand liggende locaties, verspreid over de stad. In een zoutmijn 135 meter onder de grond, een oud fabriekspand, een historische studentenclub, het nieuwe congrescentrum ICE, het museum voor Japanse kunst, een oude tramopslagplaats, de Tempel Synagoge, …

Wat deze editie van Unsound nog unieker maakte, was het thema: Surprise. Meer dan de helft van de artiesten was niet gekend voor ze het podium zouden betreden.

Naast de ‘reguliere’ concerten waren er op dinsdag, woensdag en donderdag ook ochtendconcerten. Vanaf donderdagavond waren er zelfs 4 nachten op rij concerten of party’s in Hotel Forum, een hotel dat zich volledig in de Oostblokstijl van de jaren ’70 hult.

Er speelden dit jaar meer dan 100 artiesten op Unsound, maar hieronder vind je een opsomming van zij die ons het meest konden verrassen, bij de keel grijpen, aan het dansen brachten of kippenvel bezorgden.

De Amerikaan Bill Orcutt speelde met zijn improvisatieblues op een 4-snarige akoestische gitaar de sterren van de hemel in Rotunda. Na hem brachten eerst Fis en daarna Helm (mét danser) beiden erg donkere, meeslepende elektronicasets.

Allessandro Cortini, de man die bij Nine Inch Nails de synths beroert, had een hele zaal aan zijn voeten. Hij bracht een straf concert vol analoge synth arpeggio’s, overgoten met een saus van delays en reverbs.

Liturgy speelde aansluitend een zéér sterke, op Black Metal gestoelde jazz metal set die vol boeiende hooks en ritmes zat. Performancekunstenaar Lucas Abela liet reeds na 15 minuten iedereen verbouwereerd achter: met zijn mond bespeelde hij een 50cm grote glasscherf waar, door middel van contactmicrofoons en enkele effectpedalen, de meest bizarre noisegeluiden uitkwamen.

Australisch componist Lawrence English deed met zijn heftige noise set dan weer iedereen naar oordoppen grijpen. Later die week gaf English ook een 2-daagse workshop ‘field recording’, waarbij de stad Krakau op een geluidskaart werd vastgelegd. De enigmatische elektronica-artieste Rrose kreeg een hele zaal om 11u ‘s ochtends een uur lang muisstil met de prachtige compositie "Having Never Written a Note for Percussion" van James Tenney op gong. Elysia Crampton bracht, met een mix van (wat leek op) videogame sounds en keyboardmelodieën, een bevreemdende maar toch warme set. Een aanslag op oren en ogen maar een van dé hoogtepunten van het festival was dan weer de harde noise performance van het Deense duo Damien Dubrovnic.

Yves De Mey bracht met een erg sterke set, gevuld met nieuw en oud werk, zijn publiek toch af en toe aan het dansen – wat met de gebroken beats die hij uit zijn instrumenten toverde niet altijd evident was. Dominique Fernow mag met z’n noiseproject Prurient het meest intense concert van het festival op zijn conto schrijven. De Hospital Productions-labelbaas verloor zo goed als volledig de controle over zichzelf en stond de hele set lang met een ongeziene woede en intensiteit te spelen.

Op donderdagavond mocht DJ Richard het publiek opwarmen in de grote balzaal van de Wieliczka-zoutmijn. Terwijl de 1500 aanwezigen via een klein liftje afdaalden in de 135m diepe mijn, speelde hij ter verwelkoming een apocalyptische set vol donkere drones en harde noise. Beats en samples knalden uit de speakers van zodra de lichten gedimd werden – beats die enkel van Burial konden zijn, al zullen we nooit weten of hij zelf aan de knoppen stond. Het klonk in alle geval erg lekker allemaal, daar diep onder de Krakause velden. Na een vrij korte set van Burial bracht King Midas Sound & Fennesz een zeer donker maar erg mooi concert. ‘Edition 1’, het net verschenen album, stond duidelijk centraal.  

Dit jaar was er ook een live versie van Ephemera, het multi-zintuiglijk project (licht, geluid, geur) dat het festival vorig jaar ontwikkelde. Tim Hecker speelde een live set in een oud fabriekspand gehuld in een dichte rook, bewerkt door geurkunstenaar Geza Schoen. Toen Berlijnse lichtdesigner M.F.O die rook ook nog eens uitlichtte, was er zeker sprake van een unieke, 40 minuten durende ervaring.

Tijdens de avonden en nachten die zich meer focusten op dance, konden we vooral genieten van Amnesia Scanner, Holly Herndon (met Colin Self op vocals), Shackleton & Nisennenmondai en Nozinja.

Door het grote aanbod, de volle agenda en de moeilijke keuzes die soms gemaakt moesten worden, hebben we verschillende artiesten jammer genoeg niet kunnen zien. Afgaand op wat we nadien als reacties hoorden, waren de sets van Visionist, Rabit, RP Boo, Kode9, Andy Stott, Aurora Halal en Optimo erg de moeite.

Alle artiesten die op Unsound speelden kan je hier terugvinden.