Het herenigde collectief GY!BE stelde een heel weekend lang de najaarseditie van ATP in het Britse bungalowpark Minehead (nabij Bristol) samen en inspireerde ons de finale dag het meest met o.a. Emeralds, Awesome Tapes From Africa en Francisco Lopez.

De finale dag was zondermeer dé hoogdag van ATP. We zagen niet minder dan 15 artiesten aan het werk en een handvol schopten het tot klasbakken.

Het Berlijnse gezelschap Cluster (ooit Kluster) bestaat reeds sinds ’70 en werkte destijds samen met Brian Eno en Neu!, maar konden met hun korte set niet meteen imponeren. Net als Mahjongg dat ronduit gedateerd klonk en er vocaal vaak naast zaten. Muzikaal afgelikt én de vreemdste eend in de bijt: ‘Weird Al’ Yankovic, de koning van de popparodie. Vreemd genoeg had hij de ATP-bezoekers helemaal op zijn hand. Toegegeven, fun it was!

Over naar de twijfelgevallen: Wolves In The Throne Room hebben een vette plaat uit op het door Sunn 0))) gerunde Southern Lord, maar wisten live niet 100% te overtuigen en klonken te eendimensioneel. De Constellation band Land Of The Kush was muzikaal (tussen jazz en world) best te smaken, maar werd onderuit gehaald door het gedreun van de band een verdiep hoger. En een zangeres die haar teksten afleest, boeit ons ook niet meteen.

Headliner was uiteraard GY!BE zelf die elke dag een volledige set speelden. Hun wervelende en meeslepende optreden in de ABClub (in 2000 tijdens Domino) herinneren we ons nog als de dag van gisteren. We waren dan ook blij ze na een flinke break (7 à 8 jaar) terug aan het werk te zien. En toch, na een halfuur besluipt het gevoel je dat de tijd hen heeft ingehaald. Flink verdienstelijk, dat wel, maar Godspeed heeft haar beste tijd gehad.

Op naar een andere league: geluidskunstenaars en noise-adepten. Japanner Keiji Haino heeft al om en bij de 100 albums op zijn CV staan en is vooral tuk op improv en noise. En hoe! Zijn dramatiek – lang haar, steeds bengelend over zijn instrumentarium - nemen we er graag bij. Rock on!

Absoluut hoogtepunt van de slotdag was het trio Emeralds. Hun plaat ‘Does It Look Like I’m Here?’ (op het uitstekende Editions Mego die in ‘10 een artistiek topjaar had) scoorde ook hoog (n° 14!)in de top 100 van de befaamde Rough Trade shops. Live imposant, luid en zondermeer een revelatie.

Ander hoogtepunt: de Spanjaard en geluidskunstenaar Francisco Lopez. Lopez houdt er niet van dat het publiek hem ziet én dat je zijn apparatuur kunt ontwaren. Resultaat: Lopez zetelt in het midden van de zaal met rond hem een cirkel van stoelen waarbij het publiek met de rug naar hem gericht is. Om de vervreemding compleet te maken wordt het publiek geblinddoekt. De muziek komen vanuit 4 hoeken en is quadrafonisch. Zijn muziek is in wezen musique concrète. Denk aan het principe dat Amon Tobin heeft toegepast op zijn album ‘Foley Room’ … dreigend, vaak donker maar met echt opgenomen klanken (geen samples). Na afloop kan ik Lopez toch spotten – wat een vriendelijke man overigens - en zeg danig onder de indruk te zijn.

Meer fun en straf: Sick Llama die het solo doet met elektronica en klarinet en onder de noemer ‘there’s a fine line between composition and chaos’ opereert. Eerder zagen we de man zijn cassettes verkopen aan de merchandising stand met als onderschrift “will trade tapes for weed”. We zeiden het u toch: fun! Nog dieper in sound art doken we met de New Yorkse Bruce Mclure. Hij performde al zittend achter een tiental effectpedaaltjes aangesloten op 16 mm filmprojectoren met straf aanzwellende soundscapes. Locatie van het gebeuren: achteraan de zaal, terwijl een honderdtal kijklustigen met het gezicht naar het podium op stoelen zaten. Noise terrorist Daniel Menche sloot ‘the art part’ af als ‘cockroach musician’ en hitste het publiek lekker op.

Afsluiten deden we met Awesome Tapes From Africa, de bekende en gelijknamige blog van de Amerikaan Brian Shimkovitz die nu de baan opgaat met laptop en met - jawel – oude Afrikaanse cassettes. En dat was geleden van tijdens de millenniumwende in ’99-‘00 dat we dat nog gezien hadden ergens in Zuid-Senegal op een oudejaarsfeestje aldaar. Mixen kon de man niet, maar de tracks waren wél raak gekozen. Hail!

Dank u Godspeed, u hebt ons geïnspireerd. En dat lijkt ons exact de opzet van ATP. De T-Shirts die we op ATP kochten – ‘I Collect Records Because Pussy Hates Me’ en ‘Oneida presents the Ocropolis’ zullen we alvast met trots dragen.