Het herenigde collectief Godspeed You! Black Emperor stelde een heel weekend lang de najaarseditie van ATP in het Britse bungalowpark Minehead (nabij Bristol) samen en inspireerde ons met o.a. Scout Niblett, Black Dice en Oneida.

Nightmare Before Christmas. Zo heet elk jaar de najaarseditie van ATP. Onder die banner zagen we reeds Sonic Youth cureren (in ’06, wat ons betreft de meest memorabele én radicale line up so far), Portishead (in ’07, met een zwakke line up, wel een zéér sterke Portishead die toen voor het eerst na een jarenlange retraite opnieuw op het podium stond) en The Melvins & Mike Patton (in ’08). Dit jaar was het de beurt aan Godspeed You! Black Emperor die begin 2011 ook het vasteland aandoen.

Het programma? Zoals te verwachten een resem Canadese bands (No Means No, Yomul Yuk,…), bands die gelinkt zijn aan hun eigenste Constellation label (zie: Hangedup, Land Of Kush, Tindersticks,…) en – gezien hun intellectuele achtergrond - zelfs een heuse ‘book club’.

Wij zagen ze niet allen, uiteraard. Op All Tomorrow’s Parties is er nog steeds die verleidelijke air hockey, agent meetings achter de schermen (lees: voor de bar) én Splash Waterworld met die verslavende Space Bowl.

Zagen we wel op dag 1…

Eigenlijk allen AB-getrouwen. Zo was er singer songwriter Josephine Foster (Joanna Newsom is fan) met haar excentrieke stem die moeite had om de rumoerige ATP-bezoekers tot rust aan te manen. Dan zagen we haar liever eerder dit jaar op onze eigenste Feeërieën voor een stil en aandachtig publiek. Ook het duo Berg Sans Nipple (reeds twee maal te AB) is a fine band, maar kon moeilijk het grote centrale podium en zijn bezoekers begeesteren.

Echt van grond ging ATP pas met de noise van Growing en Black Dice. Growing annuleerde eerder dit jaar nog hun billing met Motorpsycho te AB. Hun ritmisch schuifelende noise is een pak ‘rustiger’ – maar niet minder intens - op plaat. Ondanks een richtingloze start scoorde Growing flink op het einde. Te koesteren.

Black Dice was meteen het eerste echte hoogtepunt van de openingsdag. Hun zinderende noise klonk nooit eerder zo ritmisch. Het was alweer geleden van ’04 (met The Locust) en ’06 (de eerste Battles doortocht tijdens Domino) dat ze in AB imponeerden.

Kwamen niet opdagen: het industriële collectief Throbbing Gristle werd voor ATP reeds omgedoopt tot X-TG, maar wegens de onverwachte dood van Peter ‘Sleazy’ Christopherson verviel logischer wijze ook hun préscence. In plaats daarvan: veel Throbbing Gristle muziek uit eerbetoon. Ook songwriter Daniel Higgs raakte er niet wegens het slechte weer en zagen we pas een dag later opduiken in het publiek.

Dag twee is het meteen kippenvel bij het improv duo Flower/Corsano. Die laatste – Chris - is drummer en deed het twee jaar geleden nog bij Björk en op Domino met percussionist Eric Thielemans. Het moet een droom zijn voor vele muzikanten om voor pakweg 2000 geïnteresseerden te mogen spelen. Ze mogen GY!BE dankbaar zijn.

Het Nieuw Zeelandse noiserock trio The Dead C. kon ons niet meteen bekoren. Net als het Japanse Maher Shalal Hash Baz. De interessante Constellation-act Hangedup miste eveneens precisie en ook Mike Watt & The Missingmen imponeerde niet. Mike Watt heeft zonet zijn derde opera ‘Hyphenated Man’ geschreven: een stuk in 30 delen met een lengte van 47 min. Alle sympathie voor de man (fIREHOSE! Minutemen!), maar het klonk in onze oren toch iets te protserig. Als ik Mike Watt – mét wandelstok - later tegen het lijf loop zegt hij me: “Look what these boys have done to me” . Hij refereert uiteraard naar The Stooges waar hij nu inmiddels zeven jaar bassist bij is en die hem tourgewijs blijkbaar uitputten. Ik knik respectvol (we herhalen: fIREHOSE! Minutemen!) en krijg een sticker die hij altijd bij heeft en vaak uitdeelt met daarop: ‘The Man In The Van w/a Bass In His Hand’.

Absolute revelatie die avond is Scout Nibblet. Haar hermetische platen worden keer op keer toegankelijker en intrigeren ons. Om onverklaarbare redenen hadden we haar nog nooit live aan het werk gezien. Maar wow: wat een stem! Mevrouw Nibblet mag van ons een hele grote worden. Op Tindersticks zaten we niet meteen te wachten, maar de stem van Stuart A. Staples pakte ons genadeloos in op de kille, geluidsmatig niet evidente Pavillion Stage.

Tot slot imponeerde ook Oneida die hun ‘Ocropolis’ - hun arty multidisciplinaire studio/performance ruimte die ze beheren in Brooklyn – ‘overbrachten’ naar ATP. Zij speelden – hou u vast - en set van niet minder dan 10 uur waarbij de hele dag door artiesten (Deerhoof, GY!BE,…) kwamen meejammen die reeds op ATP stonden. We begrijpen nu volop waarom Lou Reed Oneida op zijn shortlist had gezet als support toen hij eerder dit jaar ‘Metal Machine Music’ kwam performen te AB. Dringend eens hun discografie uitpluizen. Respect!