MELANIE DE BIASIO (b)
‘Het lijkt haast of Nina Simone uit de doden is opgestaan.’
(De Morgen)

Met haar debuut ‘No Deal’ nestelde Melanie De Biasio zich meteen in de categorie ‘het beste wat jazz op wereldvlak te bieden heeft’. En wij waren niet alleen: BBC-goeroe Gilles Peterson werd fan maar ook Eels die Melanie promt mee op tour nam en zelfs hun allereerste remix aan haar wijdde. Inmiddels wacht iedereen vol spanning op de opvolger van haar droomdebuut. En die kwam er dubbel onverwacht met ‘Blackened Cities’: een rauw beeld van haar geliefde thuisstad Charleroi dat niet minder dan 24 minuten en 16 seconden duurt. De song welteverstaan. Melanie volgde simpelweg haar muzikale buikgevoel en zo iemand drukken wij maar al te graag aan ons hart.

 

IAN WILLIAM CRAIG (Can.)
‘This is a truly brilliant album - inhale it now.’
(The Guardian)
‘Sounding like a collaboration between Bon Iver and William Basinski.’
(Rolling Stone) 

In de excellente reeks ‘The 101 strangest records on Spotify’ nomineerde het invloedrijke The Guardian intrigerende releases als ‘Living With Lesbians’ van de Joods communistische folkie Alix Dobkin alsook ‘The Swingin’ Shepherd Plays for the Teens’ van de Canadese fluitist Moe Koffman. Maar er zaten ook échte parels tussen zoals het debuut (‘A Turn of Breath’) van de klassiek getrainde operazanger Ian William Craig. Inmiddels bracht deze Canadees afgelopen jaar zijn opvolger ‘Cradle For The Wanting’ uit: een heerlijke luistertrip waarbij de operastem van Craig wordt bewerkt via authentieke reel-to-reel tapes. Denk: ambient. Denk: Sigur Rós. Denk: Dead Can Dance. En droom weg.